هیستوپاتولوژِی دامپزشکی

آزمایشگاه هیستوپاتولوژی
‌هيستوپاتولوژي از ترکیب دو کلمه "هیستولوژی" به معنی "بافت شناسی" و "پاتولوژی" به معنی "آسیب شناسی" تشکیل شده است. هيستوپاتولوژي يكي از ابزارهاي اصلي تشخيص آزمایشگاهی بیماریها در علوم پزشکی و دامپزشکی مي باشد. مهمترین ترين مزيت استفاده از روش هاي هيستوپاتولوژي، توانايي آن در تشخيص دقيق برخي از بيماري‌ها و نيز تعین شدت و حدت آنها مي باشد. علاوه بر اين، امروزه روش هاي هيستوپاتولوژيک در کنترل کیفی مواد غذایی فراوری شده با منشاء دامی در سطح جهانی کاربرد زیادی یافته و به یکی از مهمترین تستهای تشخیصی تبدیل گشته است.
جهت انجام آزمايش‌های بافت شناسی و پاتولوژی ابتدا مقداري از بافت مورد نظر را به ضخامت حداکثر 5 میلیمتر تهيه و سپس با قرار دادن آن در مواد پایدار كننده به آزمایشگاه ارسال مینمایند.
 رايجترين ماده تثبيت كننده محلول 10% فرمالين بافر شده مي باشد. براي تهيه فرمالين 10% يك قسمت (مثلاً 100 سي سي) فرمالين تجاري را با 9 قسمت (مثلاً 900 سي سي ) آب مخلوط نموده و از آن براي نگهداري اوليه بافت مورد نظر استفاده شود. برای بافر نمودن آن از 4 گرم فسفات سدیم منو بازیک و 6.5 گرم  فسفات سدیم دی بازیک استفاده می شود.
توجه شود که همواره نسبت حجم محلول پایدار کننده به نمونه بافتی باید حداقل 10 به 1 باشد.
همچنین ضخامت نمونه اخذ شده بیش از 0.5 سانتیمتر نباشد.
برای نمونه های پاتولوژی باید ازلبه ضایعه نمونه برداری انجام شود. بطوری که هم بافت سالم و هم بافت آسیب دیده در نمونه باشند. همواره شرح حال کامل شامل جنس، سن، گونه دام و تاریخچه و علایم بیماری باید همراه با بافت مورد نظر به آزمایشگاه ارسال گردد.

لیست آزمایشات